Mustafa Kutlu: Nasıl çırpındığımız artık anlaşılmalı! Bunun ismini koymalıyız

2020 yılında “Kalbin Sesi İle Toprağa Dönüş” ismiyle bir kitap yayımlayan usta edebiyatçı, kitabında iklim krizi ile gayrette uygulanması gerekenleri ele aldığı değerli makalelerini haber7.com okuyucuları için yine yayımlıyoruz. 

NE YAPMALI?

Üç yüz yıldır dünyaya ve insanlığa hakim olan zihniyet, gezegenin istikbalini karanlığa mahkum etti. Meğer bu Allahsız medeniyet insanlığa “dünyada bir cennet” vadetmiştir.

BM geçen yıl üç bin sayfa meblağında bir “rapor” yayımlayarak “iklim krizi”nin önlenemez felaketlerini lisana getirdi.

Bu artık bir senaryo değil, acı gerçeğin tüm açıklığıyla itirafıdır.

2020 yılında KALBİN SESİ İLE TOPRAĞA DÖNÜŞ ismiyle bir kitap yayımladım. Bu kitap “ne yapmalı” sorusuna bir Müslümanın yanıt arayışını ve teklifini iktifa ediyordu.

Derken “Ukrayna savaşı” patladı ve bir “yeni dünya düzeni”nden bahsedilir oldu.

Lakin bahisle ilgili ne bir fikir ne de bir fikir adamı var. Her yanda belirsizliğin getirdiği dehşet kol geziyor. Savaşın tetiklediği “gıda krizi” kaygıyı had safhaya çıkardı.

“Sanayi”nin ipliği pazara çıkmış, takke düşmüş kel görünmüştür.

Bu görüntü karşısında öteden beri lisana getirdiğim görüşlerimi dört ay evvel Yeni Şafak gazetesinde yayımladım. Geçenlerde Sayın Reisicumhur, Tokat Havaalanı’nın açılış gecesi çiftçilerle yaptığı bir toplantıda “toprak”la ilgili fikirlerini açıkça beyan etti.

• Toprak petrolden daha kıymetlidir.

• Ekilmeyen bir karış toprağımız olmamalı.

• Topraktan geldik toprağa döneceğiz.

vb. üzere heyecan verici cümleler sarfetti.

Hem dünyada hem ülkemizde bıçak kemiğe dayanmıştır. Gerçeklerin altı bir değil bin defa çizilmeli, harekete geçmek için tez etmeliyiz.

Bu sebeple tıpkı yazıları bir defa de tesirine inandığım Haber 7’de yayımlıyorum.

İSMİNİ KOYALIM – III

Mustafa Kutlu

Bu sütunda iki hafta BM’nin yayımladığı “İklim değişikliği” konusunda yazdık. Bu son yazı olacak.

Gün geçmiyor ki televizyon ekranında bir kurumuş göl, çürümeye terkedilmiş balıkçı sandalları görmeyelim. Göllerimiz kuruyarak haritadan siliniyor.

Derelerimizin suyu kapkara. Bu kirli dere suları toplanıp ırmaklara karışıyor. Ergene’nin suyu tarımda bile kullanılmayacak hâle gelmiş. Gediz, Menderes, Sakarya, Kızılırmak üzere büyük ırmaklarımız birebir yazgısı paylaşıyor.

Sanayi atıkları yüzünden zehirlenen bu ırmaklar, dereler ve göllerde sık sık balık vefatlarına rastlanıyor. Kuş cenneti diye meşhur olan sazlıklarda kuraklık yüzünden ne saz kaldı ne kuş.

Yirmi beş yıldır Avrupa’da çalışan bir makina mühendisi arkadaş anlatıyor: “Bir göl görüyorsunuz, etrafı pak, suyu billur üzere. Adamlar çevreyi müdafaayı biliyor diyorsunuz. Ne var ki o billur üzere suyu olan gölde değil balık, bakteri bile yaşamıyor. Asit yağmurları ile zehirlenmiş bir su.”

Bu bahsi burada bırakalım.

Tabiata savaş açan. “Hududullah”ı çiğneyip geçen; Allah’a, Peygamber’e öte dünyaya inanmayan, kendini kainatın merkezine koyan insan “Sanayi Devrimi” ile kendi putunu kendi yaptı.

Bu putun inşası dünyadaki hayatın varlığını teşkil eden “Anasır-ı erbaa”nın neredeyse imhasına doyamıyor.

Kalkınma, zenginleşme, ilerleme, refah ve konfor toprağın, suyun, havanın zehirlenmesi; insanın-hayvanın ve bitkilerin insafsızca sömürülmesi sonucu elde edildi.

Pek çok bitki tipi, pek çok hayvan jenerasyonu yok edildi. Irmakların ne denizlerin yapısı değişti.

Galipler mağlupların kanını içti, evvelden zevk için arslanların önüne atılan beşerler, çağdaş dünyada fırınlarda yakıldı yahut nükleer-kimyasal bombalarla imha edildi.

Günümüzde hangi sanayi insanlığın hayrına çalışmaktadır. Besin mı, silah mı, ilaç mı?

Kimya mı, petrol mü, nükleer mi?

Haydi biz “plastik”te karar kılalım. Bu zehirli unsurdan kaç milyon eşya üretiliyor? Bu üretim için kaç fabrika çalışıyor. Tabiatta yok olmayan bu zehirli atıklar “geri dönüşüm” ile temizleniyor mu? Kendimizi aldatmayalım. Geri dönüşümün tüm dünyadaki oranı yüzde yedi yahut sekizdir.

Bırakın toprakları okyanusların tabanında plastikten dağlar oluştu. Yediğimiz balıkların gövdesinde etinde plastik kalıntılar var.

Meskendeki eşyalardan, duvardaki boyalardan çocukların oyuncaklarından sinsi sinsi sızan nedir?

Nasıl bir çıkmaza saplandığımız ve bunun içinde çırpındığımız artık anlaşılmalı. Artık bunun ismini koymalıyız.

“Sanayi Devrimi” insanlığa değil medeniyet, bir felaket getirdi. Fabrika bacaları “Çağdaş Global Medeniyet”in zafer sembolüdür. 

Ancak ne zafer?

El emeği-göz nuru-alın terine dayanan tabiata dost, aza kanaat eden, komşusu aç iken kendisi tok yatmayan, 72 millete bir göz ile bakan, bu sebeple “öteki” kavramını barındırmayan, dünya hayatını “gölgelikte bir lahza dinlenme” kabul eden, ebedî olan öte dünya inancını temel alan, yaradandan dolayı yaradılmış her şeyi seven, dostun meskeni gönüllerdir gönüller yapmaya geldim diyebilen, insaf, merhamet, af, rahmet, feraset, basiret, mürüvvet, hidayet, hürmet, hizmet, sadakat, ehliyet, liyakat, fazilet, feragat, hürriyet, sabır, şükür, teşekkür, tefekkür, tevazu, yürek, şecaat, hamaset, cömertlik, infak, ikram, tevazu, izzet, iffet, letafet, nezaket, zerafet, ahde vefa, uhuvvet, sükunet, hamiyet, nihayet “adalet”e dayanan bir “hayat tarzı”nın hasreti içindeyiz.

Türkiye olarak biz başta “savunma” olmak üzere stratejik atılımları terkedecek değiliz.

“Musa Musa da, o kadar uzun uzunluklu değil” denilmiş.

Bu hayat şeklini oluşturacak sistem evvel fikrî bir ceht istiyor, bir zihniyet değişimi. Açıkçası “Bir öteki dünya mümkün” demek lazım. Sonra “toprağa dönüş”ün ilmî, içtimaî, iktisadî, siyasî ve hukuksal çerçevesini çizmek. Bu ne kadar vakit alır. Bilemeyiz. Çaba bizden tevfik Allah’tan.

Mustafa Kutlu’nun birinci 2 yazısı: